زمان و شناخت

زمان و شناخت

هر شناختی یا محصول گذار زمان در انسان است و یا محصول تجربه جاودانگی که همان تجربه جوهره زمان است. شناخت نوع اول ماهیتاً در جدال بر علیه زمانیت است و با مرگ می جنگد. همه علوم مدرسه ای از این نوع هستند و همه شناختهای اکتسابی از معلم و مدرسه و کتاب و همه شناختهای تجزیه تحلیلی و علت-معلولی. شناخت نوع دوم به خداشناسی منجر می شود آنهم نه خداشناسی کتابی و اثباتی که معروف به الهیات می باشند و نه علوم دینی. شناخت نوع دوم اساساً مربوط به شرح عشق بین خدا و انسان است. شناختی که در گذر زمان به دست می آید چون حاصل تباه شدن است لذا حداکثر می تواند انسان را از تباهی مصون دارد و در مسیر نابود شدن متوقف کند ولی نمی تواند انسان را نجات و هستی جاوید بخشد مگر بواسطه شناختی که در بی زمانی رخ داده است، شناختی که شناخت عرفانی یا شهودی نامیده می شود.

از کتاب فلسفه زمان ص 18

31 - کتاب صوتی (1) فلسفه زمان (در جستجوی زمان از دست رفته ) ۱۳۷۹ (Philosophy of Time)

31 - کتاب صوتی (2) فلسفه زمان (در جستجوی زمان از دست رفته ) ۱۳۷۹ (Philosophy of Time)

31 - کتاب صوتی (3) فلسفه زمان (در جستجوی زمان از دست رفته ) ۱۳۷۹ (Philosophy of Time)

31 - کتاب صوتی (4) فلسفه زمان (در جستجوی زمان از دست رفته ) ۱۳۷۹ (Philosophy of Time)

31 - کتاب صوتی (5) فلسفه زمان (در جستجوی زمان از دست رفته ) ۱۳۷۹ (Philosophy of Time)

31 - کتاب صوتی (6) فلسفه زمان (در جستجوی زمان از دست رفته ) ۱۳۷۹ (Philosophy of Time)

31 - کتاب صوتی (7) فلسفه زمان (در جستجوی زمان از دست رفته ) ۱۳۷۹ (Philosophy of Time)

31 - کتاب صوتی (8) فلسفه زمان (در جستجوی زمان از دست رفته ) ۱۳۷۹ (Philosophy of Time)